Sunflower - w wolnej chwili...

Pyszny deser dla tych, którzy kochają słodkie, ale niekoniecznie chcą później biec pięć kilometrów „dla równowagi”. Przyznam szczerze: czasem człowiek ma taki dzień, że marzy o czymś pysznym, kremowym, kawowym… i najlepiej gotowym za pięć minut. I tu wchodzi mój keto deser w stylu tiramisu - cały na biało i z łyżeczką w ręku. To jest deser z gatunku „nie udaję, że jestem fit, ale jestem”. Niby tiramisu, ale jednak bez mascarpone, bez biszkoptów i bez tego poczucia, że właśnie zjadłaś połowę lodówki. A jednak — smakuje obłędnie.

Chia robi robotę - zagęszcza i daje ten delikatny vibe „prawie kremowy”. Jogurt dodaje lekkości, a kawa… cóż, kawa to wiadomo: ratuje życie od poniedziałku do niedzieli.

Wychodzi deser, który robi się sam, wygląda jak tiramisu, smakuje jak tiramisu, i nie wywołuje „syndromu połamanej diety”. Idealny na jesień, na poprawę humoru, na „chcę coś słodkiego, ale bez dramatu”.

Nie wiem, jak u Was, ale u mnie mielone to temat święty. Czasem człowiek po prostu musi zjeść coś swojskiego – pachnącego czosnkiem, majerankiem i smażonego na złoto. A że od jakiegoś czasu trzymam się keto, to klasyczna bułka tarta poszła w odstawkę. Wcale nie znaczy, że kotlety ucierpiały! Wręcz przeciwnie - są bardziej soczyste, aromatyczne i mają w środku serową niespodziankę, która sprawia, że każdy kęs to czysta przyjemność.

Składniki (na ok. 8 kotletów):

• 500 g mielonego mięsa (najlepiej wołowo-wieprzowego)

• 1 jajko

• 1 mała cebula, drobno posiekana

• 2 ząbki czosnku, przeciśnięte

• 2 łyżki śmietany 18%

• 1 łyżeczka musztardy

• sól, pieprz, majeranek, papryka słodka – do smaku

• ok. 100 g sera żółtego (np. cheddar, gouda lub mozzarella – co kto lubi)

• tłuszcz do smażenia (najlepiej masło klarowane)

Kiedy przekroisz takiego mielonego i zobaczysz, jak ze środka wypływa roztopiony ser, to wiesz, że to był dobry pomysł. Idealne na obiad, do lunchboxa, a nawet na kanapkę z keto chleba. Proste, domowe, a jednak z twistem – czyli dokładnie tak, jak lubię gotować.

Jesień to czas, kiedy częściej sięgam po piekarnik. Ciepło, zapach warzyw, spokojne wieczory to idealne połączenie. Dziś mam dla Was coś prostego, a jednocześnie pysznego - brukselkę z parmezanem i oliwą, lekko chrupiącą, dokładnie taką, jaką lubię.

• ok. 500 g brukselki

• 2 łyżki oliwy z oliwek

• 3 łyżki startego parmezanu (można też dać grana padano)

• sól, pieprz do smaku

• szczypta czosnku granulowanego

• odrobina gałki muszkatołowej (niekoniecznie, ale cudownie podbija smak)

Brukselkę oczyść z wierzchnich liści i odetnij końcówki. Wrzuć do osolonej, gotującej się wody i gotuj 5–6 minut, aż będzie miękka, ale wciąż jędrna. Odcedź i przelej zimną wodą, żeby zatrzymać proces gotowania. Przełóż brukselkę do miski. Dodaj oliwę, przyprawy i parmezan. Dokładnie wymieszaj, żeby wszystko dobrze się obtoczyło. Wyłóż na blachę papierem do pieczenia i zapiecz w 200°C (góra-dół) przez 15–20 minut, aż ser się zarumieni.

Brukselka smakuje świetnie sama, ale możesz ją też podać jako dodatek do obiadu. Ja często jem ją z mielonymi na ciepło - prosto i swojsko.

Są takie chwile, kiedy człowiek wraca do domu i jedyne, o czym marzy, to coś prostego, ciepłego i przytulnego. Dla mnie takim małym domowym szczęściem jest omlet z trzech serów. Pachnący, puszysty, rozpływający się w ustach – taki, który robi się prawie sam, a serwuje niesamowitą radość. Czasem wystarczy tylko kilka składników i odrobina uwagi, żeby poczuć, że świat staje się odrobinę lepszy.

Do jego przygotowania potrzebujesz dwóch jajek, odrobiny mleka, szczypty soli i pieprzu oraz trzech rodzajów sera – u mnie sprawdzają się cheddar, mozzarella i gouda, każdy po około 30 gramów. Sery można pokroić w kostkę lub zetrzeć na tarce – wszystko zależy od tego, jak bardzo chcecie, żeby omlet był ciągnący i kremowy. Na patelni rozgrzewam odrobinę masła, wlewam ubite jajka z mlekiem i przyprawami, a gdy masa zaczyna się ścinać, równomiernie posypuję ją serami. Przykrywam pokrywką i smażę na małym ogniu, aż sera całkowicie się roztopią, a omlet nabierze puszystej, lekko złocistej struktury. Na koniec dorzucam szczypiorek, kilka pomidorków albo rukolę – to małe dodatki, które robią wielką różnicę.

I wtedy siadam z talerzem w dłoniach, biorę pierwszy kęs i czuję, że te proste chwile mają w sobie ogromną moc. Ciepły ser, miękki omlet, ulubione dodatki – i nagle cały świat wydaje się spokojniejszy, a dzień łagodniejszy. Takie chwile przypominają, że szczęście często jest w drobnych, codziennych rytuałach, które sami sobie tworzymy. 

Nie wiem, jak u Was, ale u mnie mąka kokosowa ma status persona non grata w kuchni. Niby zdrowa, niby keto, a w smaku... no nie. Jakby ktoś postanowił zrobić wiórki z trocin i wmówić światu, że to deser z Bali. Próbowałam. Naprawdę. Ale po ostatnich kluskach, które smakowały jak kokosowe trociny w wersji gotowanej – powiedziałam dość. I wtedy wpadłam na pomysł: a może da się zrobić kluski po keto-wersji, ale tak, żeby nie czuć ani kokosa, ani tej nieszczęsnej łuski babki, co zmienia każde danie w kleisty żel? Da się! 

• 250 g twarogu półtłustego (zmielonego lub zblendowanego)

• 1 jajko

• 2 łyżki mąki migdałowej (lub słonecznikowej, jeśli taką wolisz)

• 1 łyżeczka błonnika bambusowego

• szczypta gumy guar (serio, szczypta - jak przesadzisz, to wyjdzie guma Turbo z 2001 roku)

• erytrytol do smaku (jeśli wersja na słodko)

• szczypta soli (jeśli wytrawna)

Podaj z masełkiem, z sosem mascarpone i cynamonem, albo po prostu solo – są tak dobre, że nawet bez dodatków wciągniesz połowę, zanim zdążą trafić na talerz.

Nie wiem, jak u Was, ale u mnie w lodówce zawsze znajdzie się jakieś samotne białko. Zamiast czekać, aż się znudzi i wyschnie, postanowiłam dać mu drugie życie. Tak powstały te maleństwa, chrupiące z zewnątrz, miękkie w środku, z żurawiną, która udaje, że jest słodka jak z bajki. Idealne do kawy, herbaty, a nawet do podjadania w tajemnicy przed resztą domowników (wiem, że to robicie ).

• 3 białka

• ok. 1 szklanka mąki (można pszennej lub orkiszowej)

• 3 łyżki oleju kokosowego (albo innego, który masz pod ręką)

• 1 łyżka erytrytolu lub innego słodzidła

• garść suszonej żurawiny

• pół łyżeczki proszku do pieczenia

• kilka kropel aromatu waniliowego (opcjonalnie)

Gotowe! Bez cukru, bez wyrzutów sumienia, ale z pełnią smaku. Z białkami już się nie rozstaję - od dziś każde znajdzie swoje przeznaczenie w ciasteczku. 

Czasem w kuchni zdarzają się chwile, kiedy patrzysz na lodówkę i myślisz: „Co tu zrobić, żeby było pysznie i keto?” No i wtedy wchodzi ona - łopatka, prawdziwa bohaterka dnia. Nie taka zwyczajna, którą można zjeść tylko w niedzielę z ziemniakami. Nie! To łopatka w wersji keto - soczysta, aromatyczna i gotowa rozkochać każde podniebienie. Wyobraź sobie: wracasz po całym dniu, nogi bolą, a tu czeka garnek pełen złocistej łopatki, pachnącej czosnkiem, rozmarynem i masłem. Keto marzenie! Bez chleba, bez ziemniaków, a smak… powiedzmy sobie szczerze - lepszy niż niejeden weekendowy obiad.

Przepis na keto łopatkę Sunflower style:

Składniki:

• 600–700 g łopatki wieprzowej, pokrojonej w większe kawałki
• 2–3 ząbki czosnku, posiekane
• 1 łyżka masła klarowanego + 1 łyżka oliwy z oliwek
• świeży rozmaryn i tymianek
• sól, pieprz, odrobina papryki słodkiej
• 50 ml bulionu warzywnego lub wody

Przygotowanie:

1. Rozgrzej masło z oliwą na dużej patelni.

2. Obsmaż mięso ze wszystkich stron na złoto-brązowy kolor. Tak, żeby pachniało tak dobrze, że sąsiad zapragnie odwiedzin.

3. Dodaj czosnek, zioła i przyprawy, chwilę podsmaż.

4. Wlej bulion, zmniejsz ogień i duś pod przykryciem ok. 20 minut, aż mięso będzie miękkie i soczyste.

5. Spróbuj – jeśli bulionu jest za dużo, zdejmij pokrywkę i odparuj nadmiar płynu, tworząc aromatyczny sos.

Efekt? Łopatka miękka jak poduszka po drzemce, aromatyczna jak weekendowy obiad u babci, a keto? Bez kompromisów, tylko pełnia smaku. I pamiętaj: jeśli ktoś powie, że dieta keto jest nudna, po prostu podaj mu kawałek tej łopatki. Milczenie i uśmiech mówią wszystko.

Dieta niskowęglowodanowa i praca poza domem to czasem trudne połączenie. Wokół kuszą szybkie kanapki, drożdżówki i makarony, a my potrzebujemy czegoś sycącego, prostego i bez zbędnych węgli. Dobra wiadomość - z pudełkiem da się wszystko ogarnąć. Oto 5 propozycji dań, które możesz zapakować rano i spokojnie zjeść w pracy.

• grillowana pierś kurczaka (może być z obiadu z dnia poprzedniego)

• awokado pokrojone w kostkę

• miks sałat + oliwa z oliwek

• garść pestek dyni lub słonecznika

Są takie dni, kiedy człowiek marzy tylko o jednym - żeby szybko zjeść coś pysznego, ale nie za ciężkiego, coś, co da kopa energii, a jednocześnie nie wyśle do drzemki po obiedzie. No i właśnie wtedy odkryłam swoją nową miłość: sałatkę z grillowanych warzyw. Taką, co to pachnie latem, słońcem i trochę tym całym dymem z grilla, który jednak na talerzu smakuje jak luksus. Na zdjęciu widzicie moją ostatnią wariację - z grillowaną papryką, cukinią, marchewką, pomidorkami, czerwoną cebulką i liśćmi rukoli. Najlepsze jest to, że przygotowanie tej sałatki zajmuje mniej czasu niż próbuję przekonać siebie do wyjścia z domu (a uwierzcie, to wyczyn). A jeśli chcecie odtworzyć tę prostą, a jednak efektowną miseczkę szczęścia, oto mój „przepis bez spinania się”:

• papryka (najlepiej czerwona, zielona i żółta, bo ładnie wyglądają) - kroję w paski.

• czerwona cebula - w piórka, bo ładniej się grilluje.

• pomidorki koktajlowe - przekrojone na pół.

• mała cukinia - w plastry

• małe marchewki - w całości

• liście rukoli - garść, może dwie, w zależności od apetytu.

• Oliwa + sól, pieprz i szczypta suszonego oregano.

Grillowane warzywa mają tę magiczną zdolność do zamieniania zwykłego jedzenia w coś, co aż chce się jeść powoli, delektując się każdym kęsem. Przyznam, że czasem, kiedy nie mam siły ani pomysłu, ta sałatka jest moim ratunkiem. I wiecie co? Ta sałatka to trochę taka metafora mojego życia ostatnio — prosta, lekka, ale pełna smaku i koloru, nawet jeśli czasem coś się przypali (patrz: lekko zwęglona papryka). I w tym jest cała jej uroda.

A Wy? Macie swoje grillowe triki, które ratują Wam dzień? Podzielcie się, bo może to będzie kolejny kulinarny hit na moim talerzu! Smacznego i do następnego zieleninowego szaleństwa!